ಹೀಗೇಕೆ?

ಕುರುಹಿಲ್ಲದೆ ಹರಿದು
ಕಲ್ಲು ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಜೋಲು
ಅಕ್ಕರಿಸಿ ತಂದ ಹೊಳಪೀಗ
ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕಿ,
ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ

ಭಾಷೆ ಹಗುರ
ಮಾತು ಒಮ್ಮೆಲೆ ಭಾರ.
ಘನಿಸಿ ಘಟಿಸುವ ಮುನ್ನ
ಎದೆಯ ಸೊರಹಿನ ಸೊನೆ
ಸ್ರವಿಸಿ ಅಪಸ್ವರ
ಆಗಿದ್ದು ಯಾವಾಗ?

ದಾಪುಗಾಲಿನ ನಡುವೆ
ದಾಟಿ ಕಳೆದದ್ದೆಷ್ಟೋ
ಕೂತು ಬೆಳೆಸಿದ ಹೊಡಕೆ
ಬೆಳೆದು ಬಿರಿದದ್ದೆಷ್ಟೋ

ಅಲೆದಲೆದು ಹುಡುಕುವುದೆಷ್ಟು
ಮತ್ತೆ ಜೋಡಿಸಿ ಹೆಣೆಯುವುದೆಷ್ಟು
ಹೊರಲಾರದೆ ಹೊತ್ತು
ಈಗ ಹಗುರತ್ವದ ಭಾರ

ಹೀಗೇಕೆ? ಹೀಗೇ ಏಕೆ?